Voorproeven -

Een voorproefje van het boek VanzelfGenezen. De logica van ons lichaam aan de hand van een paar fragmenten. Zo krijgt u alvast een idee over de inhoud, toon en schrijfstijl.

Het boek volgt het proces van klacht tot herstel. Een proces dat begint in de spreekkamer van de arts: ‘De spreekkamer van de dokter. Een mix van vertrouwdheid en een zekere onrust; je komt hier immers, omdat er iets niet goed voelt. Ongemak, pijn, stress of een klacht die nog geen naam heeft. Een hand en een gesprek: ‘Waarmee kan ik je van dienst zijn?’ Je zoekt naar woorden en laat het vragen over aan de deskundige aan de andere kant van de tafel die zich voor het oog concentreert op toetsenbord en beeldscherm: aantekeningen en dossier. Het verschil in parate kennis en kunde drukt zich direct uit in een waarneembare kloof tussen twee mensen die de afgesproken rolverdeling van arts en patiënt ingenomen hebben. ‘Heb je daar al lang last van? En op welke momenten komt het opzetten?’ De weg naar de diagnose is ingeslagen en verloopt in een strak ritme, dat voor een belangrijk deel bepaald wordt door de gemiddelde tijd voor een doorsnee consult.’

Even verder in de inleiding gevolgd door: ‘In mijn spreekkamer heerst de rust van geduld en juiste orde. Patience. Patiënt. Mijn zwaartepunt ligt bij de buik als basis voor de vertering van spijs en indrukken, én als bron van informatie door het meest nauwkeurige meetinstrument ter wereld; ons gevoel. De patiënt is de enige die werkelijk kan meten hoe het met hem staat en de arts kan hem deskundig adviseren over de betekenis van die metingen. De patiënt moet aan het werk om zijn gezondheid te herwinnen, omdat dat de enige uitweg is.’

In hoofdstuk 7 gaat het over de wijze waarop lichaam en ziel een eenheid vormen: ‘Onze lichaamstaal is de uitdrukking van ons innerlijk welbehagen. Een welbehagen waarin ziel en actie met elkaar overeenstemmen. Of niet. Het lichaam als spiegel van de ziel is als concept in de wetenschappelijke geneeskunde niet meer in gebruik. In mijn visie op de integrale geneeskunst is dat een dusdanig zware handicap, dat een daadwerkelijk herstel niet mogelijk is, omdat, met het buiten zetten van onze bezieling, ook het zelfregulerend vermogen niet goed zijn werk kan doen. De zelfregulatie kan alleen optimaal functioneren, als lichaam en geest een eenheid vormen. Wordt het lichaam als op zichzelf staand beschouwd, dan werkt de zelfregulatie (en dus het zelfherstel) ook maar op halve kracht.'

Ten slotte een voorproefje uit het hoofdstuk Stap voor stap herstellen. Een intensieve dialoog, waarin het gesprek in de spreekkamer weer naar voren komt: ‘In mijn spreekkamer is aandachtig luisteren fundamenteel in de dialoog met de patiënt. Een dialoog is geen discussie. Waar discussiëren verworden is tot een woordenstrijd op weg naar eigen gelijk, is de dialoog een gespreksvorm om samen wijzer te worden; een helende ruimte. Daarvoor is het belangrijk om te luisteren naar de informatie die de ander naar voren brengt, zonder over die informatie direct een mening te vormen.’

In de komende nieuwsbrieven kunt u proeven van meer fragmenten.